krajowa instytucja praw człowieka

Takie instytucje są kluczowym elementem silnego i skutecznego krajowego systemu ochrony praw człowieka, o ile opierają się na prawie krajowym, są niezależne od rządu, mają szerokie uprawnienia do obejmowania wszystkich międzynarodowych norm dotyczących praw człowieka, są poparte zróżnicowanym członkostwem, są zobowiązane do pracy ze społeczeństwem obywatelskim i państwem oraz do prawidłowego funkcjonowania. Krajowe instytucje praw człowieka są uprawnione do promowania i ochrony praw człowieka. Promowanie praw człowieka obejmuje doradzanie rządowi i parlamentowi we wszelkich zagadnieniach dotyczących praw człowieka oraz podnoszenie świadomości dotyczącej praw człowieka. Uprawnienia krajowych instytucji praw człowieka w zakresie ochrony praw człowieka obejmują kontrolowanie naruszeń praw człowieka i wydawanie zaleceń odnośnie poprawy sytuacji praw człowieka na miejscu. Uprawnienia w zakresie ochrony mogą także obejmować uprawnienie do otrzymywania, badania i rozwiązywania skarg oraz wydawania właściwych zaleceń, np. proponowanie nowych ustaw oraz sugerowanie dokonania przeglądu istniejących ustaw lub nowych środków polityki. Szerokie spektrum istniejących krajowych instytucji praw człowieka obejmuje: komisje, rzeczników praw obywatelskich oraz instytucje i ośrodki. Krajowe instytucje praw człowieka w niektórych państwach UE funkcjonują np. także jako organy ds. równości zgodnie z ustawodawstwem UE.