My personal story

R: Ik heb gestudeerd voor kinesist, een licentiaatsdiploma, ook altijd een droom, de bedoeling om als zelfstandige kinesist te werken. Maar ik ben dan verliefd geworden en getrouwd met een zelfstandige elektrieker en wij wilden wel kindjes samen, en dat leek dan een vrij onmogelijke combinatie om alletwee als zelfstandige te werken en dan nog kinderen groot te brengen. En dan ben ik het geweest die dan na 3 jaar ploeteren in kine, de ene interim na de andere, om dan te beslissen om iets anders te gaan doen. En dan ben ik aan mijn opleiding begonnen voor politie-agent, toen nog.

I: Je hebt niet als zelfstandig kinesist gewerkt?

R: Neen, ik heb wel bij een zelfstandige bijgewerkt, maar ik heb nooit een zelfstandige praktijk gehad. In het begin is dat ook een beetje zoeken, en financieel moet dat dan ook haalbaar zijn. Dus ik heb nooit op mijn eigen gewerkt.

I: Dus dan ging je bij de politie?

R: Dus dan ging ik bij de politie, ook wel omdat ik als kine, als je in loondienst werkt, dan kom je heel dikwijls in de geriatrie terecht en dat was voor mij een beetje te sloom allemaal. Ik wou wat meer aktie, dus ik ging bij de politie. Ik denk toen, in mijn klas, zaten wij met 6 vrouwen en 20 mannen. En toen al was het altijd wel zo, zoals de sportvakken, je had bij de mannen bijvoorbeeld bij het lopen had je 3 groepjes: de goede lopers, de gewone lopers en de slechte lopers, en dan had je nog een groepje: de vrouwen. Ik heb dat heel graag gedaan, dat ging eigenlijk... voor al die andere vakken maakte dat niet uit, mannen, vrouwen. En dan studeer je af, en dan kom je in het echte wereldje terecht en dan kreeg je vooral in het begin, als je moest patrouille rijden met oudere, mannelijke collega's wel de weerstand van: "Ai, een jonge vrouw. 't Is jong en 't is een vrouw, daar gaan we niets mee kunnen aanvangen." En dan heb ik wel dikwijls het gevoel gehad dat wij ons harder moesten bewijzen dan de mannelijke collega's. Maar ja, wij kunnen dat. We hebben dat altijd gekunnen, ons mannetje staan. Dus toen ook. Ja, en dan, ook met de tijd, 'k ben nu elf jaar politie, d'er komen altijd maar... de verhouding mannen-vrouwen verandert wel: 'k denk dat het nu bijna fifty-fifty is, het aantal vrouwen dat nu begint in het basiskader. In de hogere functies is dat helemaal nog niet gelijk, want ik heb nu twee jaar geleden opleiding gedaan voor het middenkader en dan was het denk ik 20% vrouwen en de rest mannen, dus... dan blijft toch wel weer dat verschil. En ik denk als je naar het officierenkader gaat, dat het nog minder vrouwen zijn en nog meer mannen. Dan dus, binnen mijn functie van hoofdinspecteur had ik meegedaan aan de selectie om teamleider te zijn van een wijkteam. Omdat ik drie jaar daarvoor gewerkt had op (naam buurt) had ik eerst gevraagd, zelf, om terug naar (naam buurt) te mogen gaan en dan kreeg ik als antwoord dat dat niet zou gaan omdat ze daar dus 'mannen met ballen' moesten hebben. En als ik, als vrouw zou ik daar niets kunnen gaan doen, en mijn aanpak zou te soft geweest zijn, en het moest maar gedaan zijn met te babbelen met de mensen, het moest met de grove borstel derdoor, en daar zou ik dus... In dat plaatje zou ik niet passen. En dan hebben ze er twee mannelijke teamleiders gezet, en dan ben ik door ziek te zijn een jaar van het toneel verdwenen, en op dat jaar tijd is er dan één van die mannelijke collega's gewoon buiten gezet. En ik kwam dan terug werken met de veronderstelling dat ik naar (naam randgemeente) zou gaan, wat een veel rustiger wijk is en waar je geen ballen aan uw lijf nodig hebt, waarschijnlijk. Maar ik kom dan terug, en dan blijkt dat de aanpak op (wijknaam) die ze voorzien hadden toch niet werkte, dus hun harde aanpak marcheerde niet, dus mocht ik terug naar (wijknaam).

I: Maar niet als teamleider?

R: Als teamleider zit ik nu op (wijknaam) ... om te praten met de mensen.

I: En waarom was die man buitengevlogen?

R: Ja, dat was vooral omdat het tussen die twee teamleiders niet boterde. Blijkbaar kunnen mannen niet zo goed communiceren als vrouwen, zowel met externe partners als onderling. Ook het team, want dat was dan ineens één van de dingen dat ze mij daar gingen zetten: dat team had iemand nodig om er zowat motivatie in te blazen en de mensen te enthousiasmeren, zoals ze dat tegenwoordig noemen, en dat mocht ik dan. Daar was ik dan goed voor.

I: En dat team is uitsluitend, bestaat uitsluitend uit mannen?

R: Ja. Ik ben daar de enige vrouw, ja.

I: En dat gaat?

R: Dat gaat. En of dat mijn manier van denken ooit veranderd heeft... Ik denk dat ik vanuit mijn opvoeding al wel meegekregen heb van altijd te moeten vechten en me te bewijzen, zowel op school, 'k heb dan competitiezwemmen gedaan, 't moest ook altijd maar goed zijn. Allez, 'k werd nogal hard gepushed. En dan als vrouw in een mannenwereldje terechtkomen, wordt dat nog maar eens eigenlijk gevraagd, van je te bewijzen. En dan niet zozeer naar je kunnen, maar dat je als vrouw evenveel of meer kunt als een man. En ga ik dat meegeven aan mijn kinderen? Goh, onbewust misschien wel, maar bewust absoluut niet, denk ik. 'k Heb ook twee totaal verschillende kinderen, wat dat betreft. (Naam zoon) is zo'n echte jongen, en (naam dochter) een echt meisje. Naar (naam dochter) toe misschien wel, want inderdaad, die mag haar niet laten doen van mij. Ik wil niet dat die op haar kop laat kakken, om het op zijn dialect te zeggen. Maar, ja, als ik de evolutie zie bij de politie, dan denk ik tegen dat mijn kinderen..., dat we dan weer 10 of 15 jaar verder zijn, dat dat verschil sowieso nog zal minderen.

I: Maar daar spreek je niet over met hen?

R: Neen. 'k Weet ook nog niet, totaal niet, welke richting die uitgaan, hé. 'k Zou ook graag hebben dat (naam dochter) ook gaat basketten, maar je kunt dat niet forceren.

I: Neen.

R: Wat wil jij nog weten?

I: Wie zegt dan bijvoorbeeld dat jouw plaats (bij de politie) niet op (naam wijk) is? Van waaruit wordt dat dan beslist?

R: De nieuwe bazen, en voor mij de nieuwe bazen, dat zijn zo... Dat zijn bij ons bijna allemaal mannen, jonge mannen, die heel veel managementboeken gelezen hebben en die allemaal het licht gezien hebben, denken ze. En die willen zo weer eens iets helemaal nieuw en die voelen zich precies altijd zo wat boven de rest staan. Zo wat 'management by terror'. Dat is zo wel wat, bij ons heel hard in, en het zijn die die dat dan... die zo'n beslissingen nemen.

I: En dat zijn er die naar boven geschoten zijn, dan, bij de politie?

R: Ja, dat zijn er die ineens commissaris geworden zijn, of toch binnen de 2-3 jaar nadat ze zijn binnengekomen bij de politie, ineens naar het hoger kader, door studies hé. Want dat is met een licentie criminologie, kun je ineens naar boven. En daar mist, ja, dat is misschien zo weer het verschil mannen-vrouwen. Ik denk dat vrouwen wat menselijker of socialer zijn. Niet dan mannen onmensen zijn, maar... Ja, die dat ik nu voor ogen heb, die zijn zo heel, héél ambitieus... over, over alles over. Die baas waar ik het over heb, die is dus even oud als ik, die is getrouwd en die heeft twee kinderen. En als je daaraan vraagt 'heb jij kinderen?', dan zegt die: "mijn vrouw heeft twee kinderen". Zo iemand is dat.

I: En het zijn de zijne?

R: Ja, ja. Maar dat is dus echt zo nog dat vakje, van ik ga hier carrière maken en..., als grote baas, en mijn vrouw - die trouwens ook bij de politie is, maar die moet haar uren maar aanpassen en die moet maar verlof pakken voor de kinderen op te vangen. Ja...

I: En die harde aanpak waar je het over had, hoe zou je die kenmerken? Die aanpak die dan niet zo goed gefunctioneerd heeft? Als ze er dan met de 'grove borstel' moesten doorgaan?

R: Een wijkteam is de bedoeling dat je uw burgers, uw papenheimers, dat ge die kent. De grove borstel erdoor, dat is die niet meer laten kennen, en voor het minste processen-verbaal gaan opmaken, en bijna... Allez, tolerantie zo weinig mogelijk, hé. Terwijl dat ... dat is misschien efkes een oplossing, maar dat is meestal op langere termijn geen oplossing. Of dat is actie en reactie. Ja, en zo zit ik niet ineen. En dat is ook niet mijn visie op wijkwerking. En het blijkt dat mijn visie dan nog niet zo slecht is, want ze komen er dan toch maar op terug hé. Maar dat staat niet in de boeken van het management.

I: Dat is 'trial and error'?

R: Ja.

I: En hoe doe jij het dan met je kinderen?

R: Ja, een beetje puzzelen, he. En mijn ouders, die vangen die mee op. En ja, mijn... Als alleenstaande is het dan nog een andere situatie, denk ik, dan als man-vrouw. En dan de politie, tegenwoordig in een wijkteam valt dat nog mee, maar in interventie is dat echt ho-pe-loos. Dat is geen sociaal leven meer. Maar dan maakt het ook niet uit of ge dan man of vrouw zijt. En ik hoor ook zowel bij jonge collega's die dan mama of papa worden dat dan ook wel, allez. ... Er zijn nu ook al eens papa's die ouderschapsverlof nemen. Dat was vroeger niet. Dat was vroeger bij ons absoluut niet aan de orde, denk ik. Maar dat begint nu toch wel. Maar het zijn toch wel de vrouwen, en het staat hier ook in (verwijst naar personeelsmagazine dat ze meehad) die gemakkelijker vragen naar een binnendienst, of naar een nine-to-five op een bureau. Altijd maar voor die kinderen, hé. Niet omdat die dat liever doen, of dat die ineens geen ambitie meer op het werk hebben. Maar, ja, het zijn de mama's die voor de kindjes moeten zorgen.

I: En is het dan omdat het meer bespreekbaar geworden is bij de politie ook dat mannen vaderschapsverlof opnemen?

R: Dat weet ik nu niet of dat alleen bij de politie is, maar ik denk dat het inderdaad wel meer bespreekbaar is.

I: En in het weekend moet je ook nog werken?

R: Ja.

I: Het is niet omdat je teamleider bent dat je...

R: Ja, ik regel wel een beetje zelf mijn uren natuurlijk. Dus ik kan wel wat afspreken wie wanneer welk weekend werkt. Dus bij mij is er wel wat speling mogelijk. Maar bijvoorbeeld een interventiedienst dat zou voor mij niet haalbaar zijn. Dat is vroege - late – nacht. Ja, dan is er geeneen shift dat die kinderen thuis in hun eigen bed kunnen slapen. Zelfs als ik dat zou ambiëren, dat gaat gewoon niet. Dat krijg je niet geregeld als alleenstaande.

I: Daar is er geen afwisseling tussen? Of je bent bij het interventieteam, of bij het wijkteam?

R: Ja, dat is niet dat dat dooreen loopt. Het is het een of het ander.

I: Maar jij coördineert de beide?

R: Neen, enkel het wijkteam.
(Hier werd opname gestopt, maar dan herstart omdat respondent tijdens de interpretatie bijkomende uitleg gaf)

R: Ik heb geen spijt dat ik geen zelfstandige kinesist ben geworden omdat die keuze mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. En omdat ik dat wel graag doe en me wel goed voel in die situatie. Dus ik vind dat wel goed. En uiteindelijk luk ik er wel in om die kinderen op te voeden in combinatie met de job die ik graag doen. Als ik alles op voorhand had geweten, had ik misschien geen kine maar criminologie gedaan om het dan ook wat verder te kunnen brengen. Allez, nu kan dat ook nog, maar ja... Wanneer maak je je keuze? Als je achttien jaar bent, wat weet je dan van de wereld? Wat weet je dan wat je gaat willen en kunnen?

I: Vind je het fair wat er gebeurd is?

R: Die keuze van (wijknaam) of niet, dat vind ik niet fair. Maar dat is niet heel het verhaal natuurlijk. 'k Vind het moeilijk. Is dat fair? Als ik mijn beroepskeuze niet had aangepast dan had ik misschien nooit kinderen gehad... Had ik dat dan fair gevonden? Neen.